🚩भेट दोन 🐯 साहेबांची🐯…. नित्य स्मरणातील! 🚩

शिवसेनेची शाखा म्हणजे शिवसैनिकांना हक्काची, आपलेपणाची आणि तितकीच अधिकाराची जागा होती. तिथे गेल्यावर *”फक्त शिवसैनिक आहात”* इतकीच ओळख पुरेशी असायची. नाव-आडनावाला, जातीपातीला, अविश्वासाला थारा नव्हता. हेच सूत्र शिवसैनिकातील स्नेह, एकजूटता वाढवत होता.

आम्ही त्या ठिकाणी अशाच हक्काने प्रवेश केला होता. शाखाप्रमुख श्री. तुकाराम काते यांनीही तितक्याच स्नेहाने आमचे आदरातिथ्य केले होते. दुसऱ्या दिवशी सकाळी नाश्ता वगैरे झाला आणि शाखेतील एका शिवसैनिका समवेत आम्ही आमदार श्री. सूर्यकांत महाडिक यांच्या घराकडे कूच केले.

त्यांचे छोटेखानी पण कोकणात असतात तसे स्वतंत्र घर दिमाखदार दिसत होते. त्यात कोणताही बडेजाव नव्हता. तिथेही आमचे तितक्याच आपुलकीने स्वागत झाले. पण महाडिक साहेबांच्या चेहऱ्यावर एक विस्मित दिसत होते. ही मुले कराडमधून थेट मुंबईत साहेबांच्या भेटीसाठी सायकलवरून आली आहेत यावर कदाचित त्यांचा विश्वास बसत नव्हता. पण *खरा शिवसैनिक दिलेल्या शब्दाला जागतो* हे वास्तव त्यांनाही स्वीकारावे लागले होते.

दुसरा महत्वाचा टप्पा पार पडला होता. आमदार महाडिक यांनी जवळच असलेल्या एका अपार्टमेंट मधील फ्लॅट मध्ये आमची राहण्याची व्यवस्था केली. दोन्ही वेळचे जेवण त्यांच्या घरीच करायचे असे त्यांनी आवर्जून सांगितले. त्यांच्या सुविद्य पत्नी स्वतः आमच्यासाठी जेवण बनवत होत्या. इथपर्यंत तरी सर्व काही व्यवस्थित सुरू होते. पण आमच्या मनात मातोश्री येथील साहेबांची भेट कधी होणार याची उत्कंठता शिगेला पोहोचली होती.

आम्ही आमदार साहेबांना ही गोष्ट सांगितली आणि त्यांनी तशी व्यवस्था करण्याचे आश्वासन दिले. मध्ये फक्त एकच दिवस होता आणि दिनांक २३ जानेवारी रोजी आमच्या शिवसेना प्रमुखांचा जन्म दिवस साजरा होणार होता. परंतु तो दिवस मावळला तरी आमदार महाडिक साहेब यांच्या कडून आम्हाला अजूनही काही निरोप मिळत नव्हता. शिवाय रात्रीचे भोजन झाले पण ते अद्यापही घरी आले नव्हते. आमच्या जीवाची घालमेल सुरू होती. नेमके काय होणार आणि आपण काय करायचे यावर खलबते सुरू झाली. प्रतिक्षा…. केवळ प्रतिक्षा….आणि उत्कंठा!

२३ तारीख उजाडली आणि माळवली सुद्धा…. कदाचित महाडिक साहेब कार्यक्रमात व्यग्र असतील आणि त्यामुळे आपल्या भेटीचा विषय मागे पडला असेल, अशी आम्ही आमच्या मनाची समजूत घातली. पण मनाचे पाखरू मातोश्री भोवती घिरट्या घालत होते. ते पिंजऱ्यात बंदिस्त थोडेच होणार?

कोणताही विचार न करता दुसऱ्या दिवशी सकाळी आम्ही सायकल काढल्या आणि चेंबूरवरून थेट मातोश्रीकडे प्रयाण केले.  धारावीच्या वर्दळीतून आणि वाहनांच्या गर्दीतून मार्ग काढताना दमछाक होत होती. त्यात अनोळखी रस्ता. त्यामुळे जागोजागी थांबून रस्ता विचारावा लागत होता. दुपारच्या सुमारास आम्ही आमच्या मंदिराच्या आवारात म्हणजे कलानगरमध्ये प्रवेश केला होता.

त्यावेळी तिथे फारसे सुरक्षा रक्षक किंवा पोलीस उपस्थित नसायचे. मंदिराचे द्वार सगळ्यांना खुले असायचे. आता आम्ही मातोश्रीच्या द्वारात पोहोचलो. परंतु तिथे मात्र प्रवेश द्वारावर असणाऱ्या सुरक्षा रक्षकांनी (अगदी मोजक्याच म्हणजे चार किंवा पाच) आम्हाला थांबण्याची सूचना केली. कुठून आलात? काय काम आहे? साहेबांच्या भेटीची वेळ घेतली आहे का? वगैरे चौकशी झाली आणि त्यांनी *”आज साहेब कुणालाही भेटणार नाहीत”* असे सूचित केले. आता मात्र आमचा पूर्ण हिरमोड झाला होता. एक निःशब्द शांतता पसरली होती. पुढे काय करावे?

संध्याकाळ होईपर्यंत आम्ही तिथेच अवतीभवती रेंगाळत (टाईमपास) राहिलो. मग कलानगरच्या बाहेर पडून टॅक्सी आणि इतर वाहनांची वर्दळ पाहणे सुरू झाले. फक्त वेळच काढायचा होता. तिथे अलंकार व विजयने टॅक्सी सोबत फोटो काढून घेण्याची हौस पुरवून घेतली. काही वेळ सुरक्षा रक्षकांच्या बरोबर गप्पा मारल्या. पण आता परत चेंबूरला परतण्याशिवाय पर्यायच नव्हता आणि आम्ही परतीचा प्रवास सुरू केला.  रात्री उशिरा चेंबूरच्या फ्लॅटवर परतलो.

कुणीच बोलण्याच्या मनस्थितीत नव्हते. सगळीच अनिश्चितता वाटू लागली. साहेबांची भेट होणार की नाही या प्रश्नाने मनात काहूर माजले होते. पण त्या ही परिस्थितीत *”आता इथून माघार नाही”* असा दृढ निश्चय आमचा झाला होता.

दुसरा दिवस उजाडला आणि आम्ही परत मातोश्रीवर जाण्यासाठी सायकली काढल्या. परत तोच प्रवास होता पण आता रस्ता ओळखीचा झाला होता त्यामुळे थोडे लवकरच आम्ही कलानगरचे गेट ओलांडून मातोश्रीच्या बाहेर दाखल झालो. पुन्हा तीच प्रश्नावली आणि उत्तरे झाली आणि सुरक्षा रक्षकाने सांगितले की, *”आज साहेब बाहेरगावी गेले आहेत आणि तुमची भेट होऊ शकत नाही”*
हे ऐकून जणू पायाखालची वाळू सरकू लागली. डोळ्यासमोर अंधारी येते की काय असे वाटले. आता तर *’सगळेच मार्ग बंद झाले’* अशी भावना निर्माण होऊ लागली.

पण हार मानतील ते कराडकर शिवसैनिक कसले? नाहीच! परत चेंबूरच्या दिशेने निघालो. परत तोच फ्लॅट आणि तेच ठिकाण! *बहुतेक आपला देव रुसला आहे किंवा आपली परीक्षा तरी घेतो आहे अशी अवस्था.*
पण साहेब भेटल्याशिवाय मागे वळायचे नाही हे ठरवलेच होते आम्ही सगळ्यांनी! परत नवीन दिवस उजाडला आणि आम्ही परत कलानगरच्या दिशेने निघालो. *”आशावाद ही मानवी मनाची सर्वात मोठी श्रीमंती आहे”* आणि ती तर आमच्या ठायी ठासून भरलेली होती. आजचा दिवस आपल्यासाठी काही *’दिव्य घटना’* घडवून आणणार आहे याची यत्किंचितही कल्पना आम्हाला नव्हती पण आज मात्र *”आमच्या देवाने आमच्या तपाचे फळ द्यायचे”* असेच जणू ठरवले होते. फक्त काही वेळाचीच प्रतिक्षा उरली होती.

क्रमश :  

समीर श्री. आराणके, ( ज्येष्ठ पत्रकार, कराड)