🚩भेट दोन 🐯 साहेबांची 🐯…. नित्य स्मरणातील! 🚩

सन १९९०/९१ सालात कराड ते मुंबई हे अंतर सायकल वरून पार करणारे व परतणारे बहुधा आम्हीच पहिले कराडकर होतो. परंतु पद, पैसा, प्रतिष्ठा, याची अभिलाषा नसल्याने आणि त्यातही तत्कालीन सामाजिक, राजकीय परिस्थितीत शिवसेने सारख्या हिंदुत्ववादी संघटनेचे सदस्य असल्याने आम्ही *’अदखलपात्र’* राहिलो होतो. जरी ही गोष्ट खरी असली तरी साहेबांच्या भेटीने आम्हाला मिळालेले आत्मिक समाधान आजही टिकून आहे.

मागील भागात म्हटल्याप्रमाणे आता त्या दुसऱ्या व्यक्तिमत्वाचा मागोवा घेण्याचा प्रयत्न करीत आहे. मुंबई पासून कोसो दूर कराड सारख्या छोटेखानी शहरात रहात असलो तरी शिवसेनेतील वरिष्ठ नेत्यांची किमान तोंडओळख होतीच! त्यावेळी रोजची वर्तमानपत्र नजरेखालून जात असल्याने ही माहिती मिळत होती. त्यामुळेच शिवसेना प्रमुखांच्या भेटीवेळी उपस्थित असलेल्या नेत्यांना आम्ही ओळखले होते. इतकेच नव्हे तर १९९१ साली जेव्हा साहेबांची भेट झाली त्यावेळी श्रीमान राज ठाकरे हे मातोश्रीच्या बाहेर ज्येष्ठ नेत्यांच्या गराड्यात व्यग्र असल्याचेही आमच्या नजरेत भरले होते.

असो! साहेबांची भेट घेऊन आम्ही चेंबूरला परतलो आणि अशाच एका दिग्गज व्यक्तिमत्त्व असलेल्या नेत्याच्या भेटीचा सुवर्णयोग जुळून आला होता. ती तारीख होती २७ जानेवारी १९९०! जे शिवसैनिक आहेत किंवा ज्यांना शिवसेनेतील नेत्यांची थोडीफार माहिती आहे त्यांना केवळ तारीख वाचूनच मी कुणाविषयी लिहीत आहे याची कल्पना आली असेल.

…..हो! तेच… तुमच्याही मनात जे नाव आले असेल ते म्हणजे…. *धर्मवीर श्रीमान आनंद दिघे साहेब!….*
२७ जानेवारी हा त्यांचा जन्मदिवस!! आम्ही आणखी एक दिवस थांबण्याचे ठरवले. हा सुवर्णयोग हातून सुटू द्यायचा नव्हता. पण चेंबूरवरून ठाण्याला सायकलने जाऊन परत यायचे व मग कराडकडे निघायचे हे जरा कठीणच होते. त्यामुळे आम्ही विचारविमर्श करून ठाण्याला लोकलने जाऊन परत यायचे असे ठरवले. सगळी रात्र या नव्या भेटीच्या ओढीने जागवूनच काढली.

२७ तारखेला सकाळी लवकरच आम्ही (विजय, अलंकार, विक्रांत, भास्कर) लोकलने ठाण्याकडे प्रस्थान केले. ठाणे स्टेशनवर उतरल्यावर सगळीकडे भगव्या झेंड्याचेच साम्राज्य पसरले होते. आज ठाण्यात जणू दिवाळी साजरी होत असल्याचा भास होत होता. आता आम्ही टेंभी नाक्याकडे जाण्यासाठी वाटचाल सुरु केली. त्या गर्दीतून वाट काढताना आमची त्रेधातिरपीट उडाली होती. *”आनंद आश्रमाचा”* परिसर नुसता गर्दीने फुलून गेला होता. कुणाच्या हातात हार, पुष्पगुच्छ, भेटवस्तू आणि असे बरेच काही दिसत होते आणि आम्ही मात्र मोकळ्या हाताने पुढे सरकत होतो.

आमच्या जवळ देण्यासारखे फारसे काही नसले तरी *”हृदयात साहेबांच्यासाठी बहुमोल आदराचे हार, मनात श्रद्धेचा पुष्पगुच्छ आणि स्नेहाची शाल”* घेतलेली होतीच की!!….शेवटी आनंद आश्रमाच्या प्रवेश द्वारातून एका शिस्तबद्ध पध्दतीने आम्ही रांगेने पुढे सरकत होतो आणि काही वेळातच साहेबांच्या जवळ पोचलो. साहेब उभे राहूनच सगळ्यांना भेटत होते. त्यांची ती हसतमुख प्रसन्न मुद्रा पाहूनच आम्ही भारावून गेलो होतो. बोलण्यासाठी वेळ नव्हताच. आम्ही त्यांना वाकून वंदन केले आणि रांगेतून परत माघारी वळलो. अशीच भेट आणि ती देखील २७ जानेवारी रोजी (यावेळी प्रकाश बैरागी, बंडा कुंभार, नितीन मोरे) पुन्हा एकदा घडली फक्त कॅलेंडरवर साल बदलले होते. म्हणजे १९९१!

पण या दोन्ही भेटीने साहेबांना *’धर्मवीर’* का म्हणतात याची पुसटशी कल्पना आम्हाला आली होती. जरी या दोन्ही भेटी वरवर पाहता सर्वसाधारण वाटत असल्या तरी पुढील काळात घडणाऱ्या घटनांची ती सुरुवात किंवा नांदी होती. आता फक्त बीज टाकले गेले आणि त्याचे रोपटे होण्यास काही कालावधी जाणार होता. पण तोपर्यंत आपल्याला धीर धरायलाच हवा!

क्रमश : 

समीर श्री. आराणके (ज्येष्ठ पत्रकार, कराड)